Avant Jazz / Free Improvisation / Avant-Garde
Spontaneous Music Tribune Series is dedicated to iberian free improvised music

Liner Notes by Agusti Fernandez:

Un grapat de cireres / El tub sonor (catalan)

L'Evan Parker diu que no sap si el saxo és un tub tancat que es pot anar obrint o un tub obert que es pot anar tancant, i que en aquesta dicotomia obert/tancat rau la clau de com el toquen els diferents saxofonistes arreu del món.

Però el tub per si mateix no diu res, no ens enganyem, els tubs només fan el que s'els hi demana que facin. Qui diu alguna cosa és la persona, el músic que el fa sonar i l'escolta, qui li transmet, en una interacció juganera, els seus records, somnis, idees i intuicions. I al resultat d’aquesta transferència li’n diem música.

L'Albert Cirera en aquest disc ens fa evident el que deia Evan Parker: el saxo és un tub de metall, amb una boquilla i una canya de fusta. Ens recorda també que té claus per a modificar els sons que pot produir i que aquestes claus també sonen per si mateixes. No queda clar si el seu tub és obert o tancat, o alguna cosa entremig.

L'Albert també ens recorda que per a que el tub soni se l'ha de bufar amb l'aire que surt de la boca. Però que també sona per l'acció dels dits, els llavis, la llengua, el nas, els pulmons, les cames. Per la transferència d'energia home-instrument.

I és aquesta unió home-instrument, quan un es fa indistinguible de l'altre, la que dona un nou significat al concepte de virtuosisme. Què és ser virtuós avui en dia? Ser virtuós entre altres coses vol dir conèixer, eixamplar i transcendir els límits de l'instrument. Reconèixer i acceptar que el que abans eren sons marginals i negligibles ara esdeven centrals, ampliant d’aquesta manera l'espectre de sons que es poden fer servir, i produint amb aquest sons una música nova, literalment inaudita. Això és el que fa l’Albert.

Aquest arsenal de nous sons s'obtenen a partir d'un profund coneixement i domini de les tècniques contemporànies (multifònics, slaps, etc.) però sobretot mitjançant una escolta atenta. No pensant en notes imaginàries associades a la veu o la melodia sinó escoltant l’instrument real, i d’aquesta manera descobrir el que ell pot i vol dir.

Aquests sons ens desvetllen una altra música, evidentment, conten una altra història. No la d'un passat idealitzat o d'un futur utòpic, sinó la d'avui, la que només ens poden contar ara i aquí músics com Albert Cirera. L'Albert s'expressa amb aquesta paleta sonora amb una facilitat i sinceritat aclaparadores. El refinament de les seves troballes i la passió amb la que està feta la música ens mostren precisament el seu atreviment, la seva fragilitat, la seva nuesa. L'Albert ens diu coses que no sabia que podia dir, o coses que no volia dir, o potser no se n'adona de que les està dient realment. És igual, les diu.

A més, si l'escoltes atentament, en aquest disc hi pots sentir en segona fila totes les músiques que l'Albert ha tocat fins ara, passades pel seu personal tamís. Ens està contant la seva vida i la seva visió de la jugada.

Cada tema del disc és rodó, "complet" per si mateix i, encara que molt diferents entre si, tots junts conten una història que les inclou i transcendeix, tal com les vinyetes d'un còmic posades unes al costat de les altres conten una història. La forma global que adopten els temes en aquest CD és la de la “suite”, on una part porta a la següent i totes juntes construeixen un univers sonor i musical ric i atractiu.
Aquest disc s'inserta amb nota en la tradició dels solos dels millors saxofonistes actuals. En la línia que van obrir primer Evan Parker i desprès John Butcher i que han continuat tots el saxofonistes que els han succeit fins arribar a Torben Snekkestad o Christine Abdelnour, per citar-ne un parell. I és aquest camí el que explora l'Albert Cirera en aquest primer disc seu en solitari. Un disc destinat a fer història en la música instrumental d'aquest pais, per la seva novetat, singularitat, atreviment i obertura de nous camins.

A handful of cherries / the sound tube (english)

Evan Parker, still doubtful, questioned: “the saxophone can just as well be seen as a closed tube that can be opened in various ways as an open tube that can be closed in various ways”. Such dichotomy open/close is key to understand how different musicians play sax all around the world.

But the tube itself does nothing but what it’s asked to do. The player is responsible to communicate, the musician that plays and listens to it, the one that carries playfully his memories, dreams, ideas and intuitions; and this transfer is called music.

Albert Cirera in this album enlightens what Evan Parker used to say: the saxophone is a metal tube, with a mouthpiece and a wooden reed. Cirera reminds us that he has keys to modify his own sound and those keys can produce other sounds by themselves too. It is not clear if his tube is an open or a closed one, or somehow in between.

Albert also reminds us that sound will come out of the tube as reaction of blowing air with his mouth. But the instrument can be played too with fingers, lips, tongue, nose, lungs and legs. It’s due to the transfer of energy between person and instrument.

This union, person-instrument, makes them indistinguishable one of each other and give a new understanding of virtuosity. What is it to be virtuous today? Among other qualities, a virtuous knows, widens and transcends the limits of the instrument; and to acknowledge and accept former marginal and negligible sounds, those that turn into capital, and expand the spectrum of sound that can be used; producing a new music with them: literally, unheard-of music. This is what Albert does.

This collection of new sounds comes after a deep knowledge and control of the modern techniques (multiphonics, slaps, etc.), but especially through attentive listening. It’s not about listening the voice or melody, and its imaginary notes, but listening the actual instrument to find out what can come out and what it means.

These sounds awaken another music, and evidently narrate another story. This is not the story of an idealized past or a utopic future, but the story of today, told here and now only by musicians like Albert Cirera.

Albert expresses himself with this sound palette easily, sincerely and overwhelmingly. His refine findings and the passion with which he plays show us exactly his daring, his delicacy, and his nudity. Albert tells us things that he did not know he could tell, or he did not want to say; or he does not realize that he is actually telling us. It doesn’t matter, he is telling.
Listen carefully and you can hear, in the background, all the different music he has played until now, personally sieved. He is telling us his life and his perception of it.

Each single song is round, complete, and even if they are very different of each other, they are all together telling the same story, like all the panels in a comic strip. The tracks become a whole in this CD, under the shape of a “suite”: one part leads to the next and all together build a rich and attractive universe of sound and music. This album smoothly becomes a part of the institution of solos played by today’s best saxophonists: from Evan Parker, and later John Butcher to all the saxophonists until Torben Snekkestad or Christine Abdelnour. And that’s the path Albert Cirera is exploring in his first solo album. This album is now part of the history of instrumental music of this country, for its newness, singularity, daring and opening to new paths.

Garść wiśni/ tuba dźwięku (polish)

Evan Parker, wciąż pełen wątpliwości, kwestionował: “saksofon może być postrzegany, po prostu, jako zamknięta tuba, która jest otwierana na wiele sposobów i jako tubę otwartą, którą na wiele sposobów możemy zamknąć. Dychotomia otwarcie/zamknięcie to klucz do zrozumienia, w jaki sposób muzycy na całym świecie grają na saksofonie.

Ale już sama tuba wykonuje tylko to, o co jest proszona. To grający jest odpowiedzialny
za komunikację. Muzyk, który gra i słucha, ten który niesie za pomocą dźwięku swoje wspomnienia, marzenia, pomysły i intuicję; transfer ten nazywamy muzyką.

Albert Cirera w swoich nagraniach unaocznia to, co zwykł mówić Evan Parker: saksofon to metalowa tuba z ustnikiem i drewnianym stroikiem. Cirera przypomina nam, że to on posiada klawisze do modyfikacji swoich własnych dźwięków, podczas gdy te same klawisze wytwarzają dodatkowo swoje własne dźwięki. Niejasne jest, czy jego tuba jest otwarta czy też zamknięta, lub może jest czymś po środku.

Albert przypomina nam również, że dźwięk wydobywający się z tuby, to reakcja na powietrze wdmuchiwane przez jego usta, ale na instrumencie można również grać palcami, ustami, językiem, nosem, płucami i nogami. Jest to wynik transferu energii pomiędzy osobą i instrumentem.

To połączenie, człowiek-instrument, czyni ich nierozróżnialnymi i nadaje nowe rozumienie wirtuozerii. Jakie jest współczesne rozumienie słowo wirtuoz? Między innymi, wirtuoz zna, poszerza i przekracza ograniczenia instrumentu. To uznanie i zaakceptowanie poprzednich marginalnych i nieistotnych dźwięków, takich które zamieniają się w dźwięki wiodące, poszerzając spektrum dźwięku, którego można użyć. To także tworzenie nowej muzyki przy użyciu tych dźwięków: dosłownie, niesłyszanej wcześniej muzyki. Tego właśnie dokonuje Albert.

Zbiór nowych dźwięków wywodzi się z głębokiej wiedzy i opanowania najnowszych technik (multifonia, slapy itp.), ale przede wszystkim z uważnego wsłuchiwania się. Nie chodzi tu o wsłuchanie się w głos lub melodię i jej wyimaginowane nuty, ale właściwe wsłuchanie się w instrument, aby dowiedzieć się, jaki będzie rezultat i co on oznacza.

Te dźwięki rozbudzają inną muzykę i ewidentnie opowiadają inną historię. Nie jest to historia wyidealizowanej przeszłości lub utopijnej przyszłości. Jest to historia dnia dzisiejszego, opowiedziana tutaj i teraz, w całości przez muzyka takiego jak Albert Cirera.

Albert wyraża siebie przy pomocy palety dźwięków z łatwością, szczerością i dosadnością. Jego doskonałe odkrycia i pasja, z jaką gra pokazują nam dokładnie jego odwagę, delikatność oraz nagość. Albert opowiada nam o rzeczach, o których sam nie wiedział, że będzie w stanie opowiedzieć lub o których opowiedzieć nie chciał; lub nie zdaje sobie sprawy, że nam o tym mówi. To nieistotne, on do nas mówi. Wsłuchując się uważnie, w tle dostrzec można różnorodność muzyki, którą zagrał do tej pory, którą osobiście zainicjował. Opowiada nam o swoim życiu i o tym, jak je postrzega.

Każdy z utworów jest pełny, kompletny i nawet jeśli utwory bardzo różnią się od siebie, wspólnie opowiadają tę samą historię, niczym panele komiksu. Utwory na tej płycie tworzą całość w postaci “suity”: jedna część prowadzi do kolejnej, w sumie tworząc bogaty i atrakcyjny świat dźwięku i muzyki. Ten album naturalnie staje się symbolem solowej twórczości najlepszych współczesnych saksofonistów: od Evana Parkera, przez Johna Butcher do Torbena Snekkestada czy Christine Abdelnour. To właśnie tę drogę odkrywa Albert Cirera na swoim pierwszym solowym albumie. Ten album przechodzi do historii muzyki instrumentalnej tego kraju ze względu na swoją nowatorskość, spójność, odwagę i otwarcie na nowe ścieżki.